[Nettime-nl] LACHEN ALS BIANCA CASTAFIORE

[Wilfried Hou Je Bek <wilfriedhoujebek@yahoo.com>]

Dit stukje is gepubliceerd in de Metropolis M van
okt/nov 2002:: een bijdrage aan het debat over de
invloed van de verrechtsing van de politiek op de
kunst & hoe de kunst daarop moet reageren.
on-line met plaatjes !!!
http://www.socialfiction.org

-----

LACHEN ALS BIANCA CASTAFIORE


Hoe naïef moet je zijn om de te denken dat je
intolerante [rechtse] politieke stromingen op weg naar
de macht kunt aanvallen zonder vooraf in te calculeren
dat als deze stromingen eenmaal hun doel bereiken ze
zullen proberen je met hun vers verworven bevoegdheden
terug te pakken op de plek waar het de meeste pijn
doet. Daar zijn intolerante [rechtse] politieke
stromingen voor. De gemiddelde kale anarchist van de
straat, bier drinkend uit plastic glazen / Heineken
niet te zuipen / lacht als Bianca Castafiore waneer
deze de kunstwereld diep in haar eigen ogen ziet
loeren: vruchteloos turend in de echoput van haar
eigen onoplosbare paradoxale bestaan: zowel autonoom
als met handen & voeten gebonden aan het meanderen van
de subsidiestromen. 

Moderne kunst is altijd geobsedeerd geweest met het
fetisjisme van het sublieme ego: het is een cultuur
opgetrokken uit mystisch beleden individualisme vol
met hopeloze mythes als het geloof in uniciteit, in de
persoonlijke heroïek van de strijd tegen het vacuüm,
spiritualistisch egotisme & holistisch egocentrisme.
Onderlinge solidariteit in verzet is, ongeacht de
grote van de bedreiging, niet te verwachten.  

Informatie wil vrij zijn. Plagiaat, copyright is in
het informatie tijdperk een ouderwets obstakel dat het
vrije verkeer van data belemmerd & daarom overtreden
moet worden om zo de overheid te dwingen deze wetten
terug te trekken omdat ze onwerkbaar zijn geworden. De
angst bestolen te worden moet langs de kant van de weg
worden achtergelaten: de wil iets te maken dat goed
genoeg is om te stelen is het motief waar het in de
kunst & daar buiten om moet gaan. 

De politieke besluiten die over de kunstwereld worden
genomen door rechtse regeringen in heel Europa
knuppelen de kunst als het ware de politiek in & dat
is het domste wat de politiek met de kunst kan doen.
Sociaal-democratische redelijkheid is zoveel
succesvoller in het ongevaarlijk maken van kunst door
het dood te knuffelen.  Misschien moet kunst gezien
worden als een bassin dat in rustige democratisch
voorspoedige tijden stil licht & pas in tijden van
weerstand genoeg interne druk opbouwt om een relevante
maatschappelijke rol aan te nemen.  

De mens heeft behoefte aan kunst om meer te zijn dan
een goed geconditioneerde orang-oetang. Waar de mens
geen behoefte aan heeft is de kunstwereld zoals die op
haar smalst is waar te nemen op instuiven & open dagen
als openingen, presentaties & prijsuitreikingen:
rituelen: opzitten & kopjes geven. Aan een kunstwereld
zonder collectieve hondsdolheid heeft de wereld net zo
veel als aan suikerloze slagroom. Wat de wereld nodig
heeft zijn woeste hordes kale anarchisten, bier
drinkend uit plastic glazen / Heineken niet te zuipen
/ die als culturele dingo's corpulente kunstige
schoothondjes doodbijten.

Het is niet nodig kaal te zijn noch om vies bier te
drinken om een kale anarchist, bier drinkend uit
plastic glazen / Heineken niet te zuipen / te zijn.
Het kale van de kale anarchist is niet een faculteit
van de tondeuse maar van de vastberaden eerlijkheid
waarmee ongeacht de maatschappelijke consequenties,
ongeacht de dood, risico's worden genomen om recht te
doen aan wat Aleister Crowley de Thelema noemde: je
ware wil, je onbemodderde zelf. Kunst als aparte
categorie van maatschappelijke productie is te
verachten: leven & kunst moeten samen vallen & het
grootste kunstwerk dat kale anarchisten, bier drinken
uit plastic glazen / Heineken niet te zuipen / kunnen
leven is de afkondiging van een vrijstaat in de
absolute zin van het woord: niet een gedoogde
nederzetting in een cartografische witte plek ergens
op de maasvlakte, maar een vestigingsplaats in een
gebied dat zich buiten elke reeds gevestigde
staatsmacht & geopolitieke invloedssfeer bevind. Een
gebied dat aan deze eisen voldoet is op aardkorst
niveau onvindbaar & daarom moeten kale anarchisten hun
bier drinkend uit plastic glazen / Heineken niet te
zuipen / uitwijken naar experimentele zelf ontworpen
technologie om onontgonnen gebied bewoonbaar te maken.
Zonder leidinggevend centrum strekt zich een fijnmazig
netwerk uit van basissen op oceaanbodems & door
autonome astronauten bevolkte satellieten in een baan
om de aarde. Een netwerk, het Beowulf Cluster, dat
bestaat uit autonome componenten, met elkaar in
verbinding staand door gedeelde logistieke
faciliteiten. Illegale transporten, piraterij &
versleuteld dataverkeer zijn de verbindingslijnen
waarover het Beowulf Cluster als een rimpel in het
continuüm van surveillance & disciplinering van dag
tot dag strijd levert om het recht om te leven naar
eigen inzichten. 

De grootste misdaad die de kale anarchisten die het
Beowulf Cluster bevolken plegen, is niet gelegen in
het feit dat ze hun nationaliteit naast zich neer
leggen, weigeren belasting te betalen, drugs gebruiken
of andere juridische ongemakken van dit kaliber. De
halsmisdaad die begaan word is de voortdurende
mobiliteit tussen de verschillende nodes van het
cluster, het ontbreken van aankomstdoel & vertrekpunt,
het permanente verblijf in transit, het hacken van de
interzone. De misdaad om te geloven in het recht op
vrij reizen door alle gebieden zonder
identificatiebewijzen te overleggen, zonder eerst in
Interpol databases nageplozen te worden, zonder een
toegangsbewijs af te hoeven geven, is een misdaad die
geen overheid kan permitteren. Een bevolking die in
permanente staat van onderweg zijn verkeerd, die geen
moment stationair is, is oncontroleerbaar: is
onbestuurbaar: zou langzaam oplossen als water dat aan
de kook gebracht wordt. De moderne disciplinerende
overheid heeft aan niets zo'n hekel aan zelfbewuste
nomaden. Amerikaanse triraciale stammen, Roma, Britse
techno soundsystem konvooien, Italiaanse crusty
karavanen, zwervers, allen worden vogelvrij verklaard
om hen te dwingen hun reizende bestaan te verruilen
voor een vaste verblijfplaats. Dat veel van deze
groepen ook nog reizen door hun inner-space, daarbij
gebruikmakend van verboden chemische substanties,
maakt de misdaad zowel perfecter in haar penetratie
van alle dimensies maar ook des te strafbaarder in de
ogen van de onverplaatsbare kolossen van de wetgevende
macht. 
Een statisch leven is de voorwaarde die nodig is om
deel te nemen aan de genoegens van de welvaartstaat:
zorg, onderwijs, sociale zekerheid. Maar temidden van
al deze anti-peripatieke ijver blijft het dat de
ethische principes aan de basis moeten blijven liggen
van elke overweging over hoe het leven te leiden;
William S. Burroughs had ook in dit aspect de kale
lunch voor op zijn vork liggen: "We are here to go" of
het al even klassieke "It's not necessary to live,
it's necessary to travel".         

Het Beowulf Cluster bestaat alleen in de spiegel van
Bianca Castafiore, de criminalisering van de reiziger
om zijn/haar status van reiziger echter heeft
tegenwoordig een zeldzame politieke geladenheid die al
bij voorbaat enige bezinning lijkt uit te sluiten in
de hoofden van angstige heethoofden, wezelachtige
patjepeeërs & 3e generatie werklozen die elkaar
overbieden met de hardste maatregelen om reizigers af
te schrikken hun tocht richting Klondike Europa te
ondernemen. Dertigduizend reizigers worden elke maand
in heel europa gevangen gezet omdat ze de fout
begingen, zonder in het bezit te zijn van een
retourticket of genoeg contanten om financieel
onafhankelijk te zijn, een reis te ondernemen. Deze
reizigers wordt niet alleen hun vrijheid om te reizen
ontnomen, ook hun lichamelijke vrijheid wordt tot
nader orde weggezet in een grenshospitium, een
magazijn voor reizigers dat formeel geen gevangenis
genoemd mag worden, maar dat wel degelijk is. 

Grenzen zijn een fictie in het leven geroepen door een
oorlogsvoerende elite & alleen daarom al een
belediging aan onze vrijheden & onze intelligentie. De
engelse kunstenaar, of liever de kale anarchist bier
drinkend uit plastic glazen / Heineken niet zuipen /
Heath Bunting haakte de afgelopen zomer in op de
repressie van de reiziger door demonstratief illegaal
alle 28 grenzen van Europa te overschrijden. Dit is de
weg om te volgen. De kale anarchist, bier drinkend uit
plastic glazen / Heineken niet te zuipen / verhoudt
zich tot de kunstenaar als de reiziger tot de toerist.
De één is niet meer dan een zwakke afspiegeling van
het potentieel aan gevaren & vrijheden van de ander.
Het enige dat telt is het feit dat in geen geval de
reiziger iets verweten kan worden; als 'vol is vol'
een houdbare stelling blijkt dan kan deze nooit
gebruikt worden om reizigers de doortocht te weigeren
maar zou gebruikt moeten worden om de thuisblijver,
die verdorven zitvlees atleet, ertoe te brengen plaats
te maken voor de nieuwkomers door zo spoedig mogelijk
af te reizen naar onbekende bestemming.      


Wilfried Hou Je Bek


=====
http://www.socialfiction.org
http://www.socialfiction.org/psychogeography


no fratsen

__________________________________________________
Do you Yahoo!?
HotJobs - Search new jobs daily now
http://hotjobs.yahoo.com/
______________________________________________________
* Verspreid via nettime-nl. Commercieel gebruik niet
* toegestaan zonder toestemming. <nettime-nl> is een
* open en ongemodereerde mailinglist over net-kritiek.
* Meer info, archief & anderstalige edities:
* http://www.nettime.org/.
* Contact: Menno Grootveld (grootveld@nrc.nl).